Rozdział 11

      Dzisiejszego ranka obudziłam się cała obolała. Wszystkie kości, mięśnie, najmniejsze zakamarki mojego ciała nieubłaganie mnie bolały. Gdy otworzyłam szerzej oczy, ujrzałam obejmującego mnie Zayn'a i resztę zespołu, śpiących na kanapach i fotelach.. no z wyjątkiem Lou, ten leżał "plackiem" na podłodze. Chciałam się uwolnić z uścisku mojego chłopaka.. jednak wszystko było na marne... Zayn tak mnie ścisnął, że ledwo co rękę wyciągnęłam. Po 10 minutach walki z "śpiącym chłopakiem" uwolniłam się. Cichutko stawiałam krok za krokiem na dębowej podłodze. Rodzice się pewnie o mnie na maxa martwią. Nie chcąc obudzić chłopaków, najciszej jak się dało wymknęłam się z domu. Moje mięśnie nóg trochę mi nie umożliwiały ruchu, ale i tak się nie poddam... jeszcze tylko kawałek. Ok. 8 minut później byłam pod swoim domem. Po pokonaniu 20 długich schodów otworzyłam drzwi. Ściągnęłam vansy i wolnym krokiem poszłam do kuchni.
-Cece! Gdzieś ty do jasnej cholery była? Wydzwaniamy do Ciebie z ojcem całą noc.! Dziecko czy ty jesteś normalna? Jak można takiego strachu robić?! O 6:00 byliśmy z ojcem na komisariacie!-zaczęło się kazanie.
-Nie jestem nienormalna! O... jednak się o mnie martwicie.-powiedziałam obojętnie.
-No jasne słońce! Jak możesz myśleć, że nie?!
-Cece!!!-Ooo...! JAK MIŁO JESZCZE TATUŚ!
-Tak to ja, nienormalne dziecko, które robi wszystkiemu na przekór!
-Nie pyskuj! Gdzie ty byłaś?
-U chłopaka.-odrzekłam bez jakikolwiek emocji.
-Jak u chłopaka? Przecież ty nie ma...
-Mam.. i  nic wam do tego.
-Jestem twoim ojcem.!-oznajmił zdenerwowany waląc pięścią o stół.
-Nie, nie jesteś. Moim ojcem jest ktoś inny..
-Cece, nie mów tak.-zaczęła łagodnie matka.
-Przecież taka jest prawda.. i ty też nie jesteś moją matką.-krzyknęłam biegnąc co sił w nogach na górę do swojego pokoju. Trzasnęłam drzwiami i przekręciłam w nich kluczyk. Oparłam się o ścianę i powoli zjechałam na sosnową podłogę. Do moich oczu zaczęła napływać słona ciecz, która ostatnio bardzo często u  mnie występuje.W mojej kieszeni zaczął wibrować telefon. Odruchowo go wyjęłam i spojrzałam na ekran : ZAYN ♥. Po paru sekundach zdecydowałam się odebrać.
//-Cześć, skarbie. Widzę, że masz tendencję do uciekania.
-Hej.-odrzekłam podciągając nosem.-Nie chciałam was obudzić.
-Coś się stało?
-Nie, mała sprzeczka z rodzicami..
-Na pewno ?
-Tak.
-Udajmy, że ci wierzę.
-Naprawdę to nic takiego.. Tylko się jakoś ogarnę i jestem u was. 
-Ok.
-Aa.. mam jeszcze pytanko. Czy ciebie też tak wszystko boli jak mnie?
-Yeah.. dupa najbardziej.-odrzekł, a ja się zaśmiałam.
-Za godzinkę jestem. Kocham cię.
-Ja ciebie też.//-no i koniec gadanka. Po rzuceniu komórki na łóżko poszłam do łazienki, chwytając po drodze z szafy ten zestaw:

Ściągnęłam z siebie wszystkie ubrania i weszłam pod strumień ciepłej wody. Nalałam na dłoń trochę truskawkowego szamponu i zaczęłam wmasowywać go w moje długie, proste włosy. Następnie spieniłam gąbkę. Po umyciu swojego obolałego ciała, owinęłam go puszystym, niebieskim ręcznikiem. Tak samo zrobiłam z włosami. Cała w ręcznikach podeszłam do umywalki, aby umyć zęby i zmyć wczorajszy makijaż. Po tych wszystkich czynnościach ubrałam się we wcześniej przygotowane ciuchy. Wzięłam szczotkę i zaczęłam rozczesywać swoje "kudły", po rozczesaniu moimi włosami "zajęła się" suszarka. Chwilę później opuściłam swoją łazienkę. W pokoju siadłam przy toaletce. Lekko pomalowałam rzęsy i pokryłam usta malinowym błyszczykiem, uwielbiam go. Włosy spięłam w takiego koczka:

Cała już piękna i gotowa, wzięłam małą czarną torebkę chowając do niej najpotrzebniejsze rzeczy dla nastolatki, czyli : telefon, błyszczyk, chusteczki, lusterko i tusz do rzęs. Dwa razy przekręciłam kluczyk w drzwiach i wydostałam się z pokoju. Wolnym ruchem schodziłam po schodach, tak żeby nikt mnie nie usłyszał.. ale zawsze musi coś pójść nie tak.
-Cece!-nic nie odpowiedziałam, tylko wyszłam szybko z domu. Kawałek zaczęłam biec. Potem jednak przerzuciłam się na wolny marsz. 10 minut później stałam pod domem z którego dzisiaj rano "zwiałam" jak to mój chłopak określa. Nie pukając weszłam do środka.
-Cece? Piękności ty moja!-powiedział zdziwiony Zayn, a ja zaśmiałam się na jego słowa.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej!

Na początku chciałam was strasznie przeprosić za moją długą nieobecność :( Mam nadzieję, że mi wybaczycie :)

Z tym rozdziałem pomogła mi ♥Mrs. Styles♥, bardzo jej dziękuję ♥
Założyłam ostatnio nowego bloga, na którym nie dawno pojawił się ROZDZIAŁ 1 :D 

http://still-the-oneee.blogspot.com/

Serdecznie zapraszam! ♥