Rozdział 6

      Już tydzień od kąt jestem w Londynie nawet mieszkanie tu nie jest aż takie
      złe jak sobie wyobrażałam , z Nicole , Justin'em i Ray'anem gadam prawie
      co dziennie czasem bym chciała żeby byli koło mnie i zostali na zawsze
      chociaż wiem że już tak nie będzie.Dochodziła już 12 a ja nadal leniwie
      leżałam na swoim łóżku gapiąc się w sufit w końcu mi się to znudziło i
      postanowiłam pójść się umyć i przebrać:

       Po tych czynnościach postanowiłam że , zrobię sobie śniadanie gdy już tak 

       przechodziłam 

       obok pokoju rodziców chciałam zobaczyć czy jeszcze śpią miałam już 

       zapukać kiedy zatrzymał mnie głos mojego ojca rozmawiał z moją matką

       chyba o mnie nie wiem co mnie podkusiło żeby podsłuchać tą rozmowę 

       jednak moja ciekawość zwyciężyła 

      -On mi groził że zabierze nam Cece , boję się że naprawdę to zrobi.

      -Spokojnie on nawet nie wie że , jesteśmy w Londynie.-Uspokój się 

       wszystko będzie dobrze.

      -Obyś miał rację , Cece musi kiedyś się dowiedzieć że , nie jesteśmy jej

       prawdziwymi rodzicami.Jak to nie są k*rwa moimi rodzicami prze te 

       wszystkie lata okłamywali mnie zapewniali że są moimi rodzicami a teraz

       co ja się dowiaduję że nie są moimi rodzicami , nie miałam ochoty tego 

       słuchać straciłam nawet apetyt na jedzenie szybkim krokiem udałam się 

       do swojego pokoju , zamknęłam drzwi na klucz i jak małe dziecko jak by 

       ktoś mu zabrał lizaka zaczęłam płakać.Słyszałam że , moi rodzice co chwilę 

       się do mnie dobijali ale miałam to gdzieś.Po kilku minutach dali sobie 

       wreszcie spokój , chciałam zadzwonić do Nicole zawsze była przy mnie 

       w trudnych decyzjach czy sprawach bez wahania wybrałam jej numer 

       odebrała za pierwszym razem 

      -Hallo?Usłyszałam lekko zachrypnięty głos Nicole 

      -Hej.Przywitałam się

      -Cece. Powiedziała uradowana a głos momentalnie jej się zmienił

      -Masz może trochę czasu.Zapytałam z nadzieją 

      -Dla ciebie zawsze więc słucham?

      -Nie wiem czy to z siebie wykrztuszę.

      -Musisz , najlepiej od początku do końca.

      -Okey , więc przechodziłam obok pokoju rodziców i chciałam zobaczyć czy

       jeszcze śpią no i wtedy usłyszałam że.....Nie wiedziałam czy to powiem 

      -Że......

      -Że tak naprawdę nie jestem ich prawdziwą córką tylko adoptowaną.przez 

       chwilę nikt się nie odzywał 

      -Cece , tak mi przykro nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym być teraz przy

       tobie a nie mogę.

      -Dobra było minęło nie chcę się teraz nad tym użalać naprawdę jest dobrze

       nie martw się prze zemnie.Zapewniałam ją

      -Nie Cece nigdy sobie tego nie wybaczę że , nie ma mnie teraz przy tobie.

      -Daj spokój a teraz gadaj co tam u was?

      -Dobrze co ja gadam jakie dobrze bez ciebie nigdy nie będzie dobrze.

      -Nic weź się w garść i przestań się nad sobą użalać nie chcę żebyś przez

       moją wyprowadzkę zmarnowała sobie życie rozumiesz?

      -Dobra rozumiem a tak w ogóle to jest bardzo bardzo dobrze.Powiedziała 

       podekscytowana Nicole 

      -Coś ty taka szczęśliwa?Nic nie odpowiedziała tylko jak głupia zaczęła się 

       śmiać a ja razem z nią.

      -Już wiem gadaj jak się nazywa ten twój romeo co ?Zapytałam 

       równie podekscytowana jeżeli ona się cieszy to ja razem z nią

      -Dobra masz mnie nazywa się Jack.

      -A co z twoim Harry'm?

      -Też go bardzo bardzo lubię ale on ma dziewczynę.

      -Dobra to co jesteście już gdzieś umówieni?

      -Tak dziś na kolację.Powiedziała i zaczęła piszczeć 

      -Nie gadaj.Zaczęłyśmy piszczeć obydwie 

      -Dobra ja muszę już kończyć chcę jeszcze kupić sukienkę a uwierz żebym 

       ja kupiła odpowiednią sukienkę na kolację to muszę pochodzić z kilka 

       godzin

      -Okey , pa. Pożegnałam się z nią i nacisnęłam czerwoną słuchawkę.

       Po tej rozmowie humor od razu mi się poprawił.mój żołądek dawał o sobie

       poznać nie chętnie udałam się do kuchni jak myślałam zastałam w niej 

       moich rodziców co chwile coś do mnie mówili ale miałam to gdzieś

      -Cece , do jasnej cholery może wreszcie nam powiesz co się dzieję.

       krzykną mój ojciec o ile w ogóle mogę go nim nazywać

      -Co się dzieję?-To wy się mnie pytacie co się dzieję okłamaliście mnie.

      -W czym?

      -Nie ważne.Powiedziałam i wyszłam i znów zatrzymał mnie jego głos

      -Wszystko co dotyczy ciebie jest ważne.

      -Ważne?Zakpiłam-Od kiedy zaczęłam cię w ogóle interesować?

      -Od kiedy jesteś moja córką.

      -Jaką adoptowaną.Powiedziałam a w oczach miałam pełno łez 

      -Skąd to wiesz.Wrzasną

      -Naprawdę teraz to dla ciebie ważne skąd to wiem a nie to co czuję?

       myślałeś że , nigdy się nie dowiem powiedz kiedy zamierzaliście mi to 

       powiedzieć no kiedy?Czułam jak łza cieknie mi po policzku a za nią 

       następna , nie patrząc na nic pobiegłam w stronę drzwi kompletnie 

       nie wiedziałam gdzie biec ale na pewno w domu bym nie wytrzymała.

       Po chwili znalazłam się w pięknym parku pobiegłam w stronę drzewa

       siadłam pod nim dopiero tam naprawdę zaczęłam płakać.Siedziałam tam 

       z dłuższą chwilę zrezygnowana wstałam i poszłam.Szłam nie patrząc 

       na nic i na nikogo aż w końcu na kogoś wpadłam

      -K*rwa jak chodzisz.Wydarłam się 

      -Oh najmocniej przepraszam ja tu chodzę z głową w chmurach czy ty?

      -A spie*dalaj. Powiedziałam i pobiegłam dopiero wtedy zauważyłam że ,

       był to wysoki brunet o ciemnych włosach.Było bardzo ciemno więc 

       chciałam zobaczyć która godzina już miałam wyciągać telefon kiedy coś 

       bardzo mocno uderzyło mnie w głowę czułam że , wpadam na ziemię 

       nic potem nie pamiętałam tylko i wyłącznie ciemność............

------------------------------------------------------------------------------------------

       Siema , jest i rozdział 6 domyślacie się pewnie kim był chłopak na 

       którego wpadła Cece , na pewno pojawi się w rozdziale 7.

       CZYTASZ=KOMENTUJESZ :)